Najznačajniji hidrološki objekti u neposrednoj blizini prirodnog dobra su reke Sava i Kolubara. U zoni Obrenovca obe reke imaju karakter izrazitih ravničarskih vodotoka.

Sava je desna i vodom najbogatija pritoka Dunava na teritoriji Srbije. Između ušća u Dunav i granice Srbije Sava je formirala prostranu aluvijalnu ravan, obrazujući veliki broj meandara, uglavnom uzvodno od Obrenovca. Ovi meandri su karakteristični po tome što je njihov vrat nekoliko desetina puta manji od dužine toka reke u meandru. Upravo zbog ovih meandara dužina rečnog toka Save je skoro dva-tri puta veća od najmanje moguće dužine.

U ovom delu rečnog toka i njegovom priobalju nalaze se mnoge mrtvaje. Za neke od njih, kao što je Obedska bara, postoje podaci da su nastali pre kraja 18. veka. Međutim, i nakon ovog perioda nastavljeno je formiranje ovih hidrološko-geomorfoloških objekata, tako da je danas poznato da su neke današnje mrtvaje pre dva veka bile deo aktivnog savskog korita. Upravo stoga su ove mlađe mrtvaje relativno dobro očuvale ranije dimenzije rečnog korita. Pored toga, lokacije nekih sela u blizini Save pokazuju da su ona nastala na njenim obalama dok su danas zbog izražene bočne erozije udaljena od reke i do 2 km.

Prosečna širina Save se nizvodno od izvora povećava, a na delu između Beograda i Šapca prosečna širina reke iznosi oko 410 m.

Korito plovnog dela reke se u Srbiji mestimično račva, pri čemu se formiraju rečna ostrva. Zabranu je najbliže ostrvo Sprud, koje se nalazi oko 3 km nizvodno.

Dubina Save zavisi od širine reke i vodostaja na njoj. Relativna dubina u visini Obrenovca iznosi do 17 m, ali se pri visokim vodostajima dubina uvećava za 3-5 m.

Srazmerno veličini svog sliva, reka Sava je izuzetno bogata vodom. Međutim, vodni režim je na godišnjem nivou vrlo nepovoljan jer vode ove reke najvećim delom otiču u proleće i sredinom jeseni, dok je u ostalim periodima ima malo, a povremeno i nedovoljno za potrebe plovidbe, industrijskog korišćenja i termoenergetike. Tokom letnjeg perioda takođe nema dovoljno vode za navodnjavanje većih obradivih površina. Na ukupni vodni režim Save najveći uticaj ima reka Drina.

Najveći srednji mesečni proticaji su zabeleženi u prolećnim mesecima, a vezani su za topljenje snega na visokim površima Pive i Tare, odakle se snabdeva vodom najbogatija pritoka Save. Najmanji srednji mesečni proticaji u ovom delu toka Save su registrovani od početka do sredine jeseni, nakon čega se pod uticajem dugih jesenjih kiša proticaj povećava ne samo Save, već i njenih većih pritoka u uzvodnom delu toka (Drina, Bosna, Una, Kupa).

Vode Save su znatno toplije od onih u Dunavu i Drini. Njena temperatura se povećava od zapada ka istoku, pa u Beogradu iznosi oko 12,90C, ali u letnjim danima može da dosegne i do 290C.

Led na ovoj reci se pojavljuje prosečno jednom u tri godine, a njegovo trajanje i debljina se nizvodno povećavaju pod sve intenzivnijim uticajem hladne kontinentalne klime sa istoka. Potpuno pokrivanje ledom na ovoj reci se beleži u proseku u razmaku od 10-15 godina, ali čak i tada se led ne pojavljuje na mestima koje se u posavini nazivaju „toplice“. Radi se o manjim lokalitetima, na mestima gde je dubina Save veća. U proseku debljina leda iznosi od 5-15 cm, mada je povremeno zabeležena debljina ledenog pokrivača od čak 40 cm (u zimu 1928/1929 i 1941/1942 kod Beograda). Od svih plovnih reka u Srbiji led se najkasnije pojavljuje upravo na Savi.

Jedna od većih pritoka Save je reka Kolubara koja se uliva nizvodno od Obrenovca kao desna pritoka.

U donjem delu toka, u delu uzvodno od ušća, Kolubara je široka oko 45 m i duboka do 1-2 m, mada pri višim vodostajima na Savi manja plovila mogu da koriste Kolubaru kao plovni put na potezu od ušća do Obrenovačkog mosta, na oko 3 km od ušća.

Bitnu odliku vodnog režima ovog vodotoka predstavljaju nagla i velika kolebanja vodostaja i proticaja, što bitno otežava rešavanje osnovnih vodoprivrednih problema u njenom slivu (vodosnabdevanje naselja i industrije, zaštitu od poplava, erozije i bujica itd.).

Reka Kolubara pripada vodotocima sa kišno-snežnim režimom. Najveći srednji mesečni proticaj Kolubare u donjem toku su registrovani u martu i kod sela Draževca, 12 km uzvodno od ušća, iznose oko 47,5 m3, a najmanji u septembru - oko 5,1 m3/s vode. Apsolutno maksimalni proticaj na lokalnoj vodomernoj stanici je iznosio čak 743 m3/s vode (maj 1965), dok je apsolutno minimalni bio 0,48 m3/s vode (avgust 1952). Na Peštanu i Ljigu, pritokama Kolubare, zabeležene su još veće razlike između ekstremnih proticaja. Ovakvi ekstremi su posledica naglog otapanja snežnog pokrivača i obilnih prolećnih padavina kada u aluvionu Kolubare i njenih većih pritoka nastaju velike poplave.

U cilju smanjenja posledica katastrofalnih poplava u dolini Kolubare i potpunog sprečavanja manjih, obavljeni su veliki hidromelioracioni radovi nizvodno od ušća Ljiga. Radi ubrzavanja oticanja vode u korito Save krivudavo korito Kolubare je spojeno sa koritom Peštana, tako da od 1965. godine ova reka otiče koritom svoje pritoke. U donjem delu toka, zbog čestog izlivanja i formiranja novih korita, nalazi se veći broj mrtvaja ili depresija, delimično suvih ili zapunjenih vodom u vreme većih padavina i visokog vodostaja na Savi.